Kültürel kimliğimizde yer alan değerlendirme çabaları israfın önüne geçen,adil besine ulaşımı kolaylaştıran ve aileden başlayarak ülke ekonomisine de katkı sağlayan bir değerdir. 1900’lü yıllarda sürdürülebilirlik kavramı olarak benimsenen geri dönüşüm aslında bizim kültürümüzün özünü yansıtmaktadır. Hasatta ürüne dönüşecek tohumun bir kısmı bir sene öncesinden bu toprakların gen bankası/havuzu olarak saklanırdı. Birlik ve beraberlik içinde ekilir, dikilir, beraber hasat edilir ve tüketilirdi. Sürecin zahmetinin olduğunu bilen çiftçisi, akrabası, çocuğu “zahmette rahmet vardır” diyerek ekmeğini katık ederdi ürününe. Kalan ekmekleri tirit yapar, kurutup tatlı yapar, düğünlerde bile bırakmaz bu geri dönüşüm/kazanım yolculuğunu. Ekmek alamayan komşusu için göstermeden askıya çıkar ürünler, küçük savunmasız patili dostlar için yemeklerine katık olur kalanlar. Bir şekilde emeğe verilen değerin değerlenmesine eşlik eder. Sütler sağılır yağı alınır, yoğurt , peynir olur, peynir altı suyu değerlendirilir başka bir ürüne temel malzeme olur. İşte böyle bir kültürden geliyoruz. "Sürdürülebilir mutfak”, “atıksız mutfak” ilkeleriyle çıktığımız yolda doğal kaynakların bilinçli/verimli kullanılmasından bahsedilmiştir.